129
ไดอารีที่รัก คงเป็นเพราะเมื่อ 18 ปีที่แล้ว ผมยังไม่โตพอที่จะรับรู้ความรู้สึกเช่นนี้ วันนี้มันถึงวนมาอีกรอบ ให้ผมและทุกท่านได้สัมผัสกันแล้ว ... นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกได้ว่าอยู่ในช่วง curfew อย่างเป็นทางการครับ วันพุธที่ 19 พฤษภาคม 2553 ท้องฟ้าดูครึ้มๆ เหมือนคนตีหน้าเศร้า วันนี้ผมเลิกงานเร็วที่สุดตั้งแต่ที่เข้าทำงานมา 1 ปี ผมขับรถกลับบ้านพร้อมกับความคิดที่แล่นแข่งกับรถบนถนน ดูท่าว่าความคิดจะแซงรถไปเสียแล้ว เพราะวันนี้รถติดมากเหลือเกิน ผู้คนแห่กันกลับบ้าน หลังทราบข่าวประกาศเคอร์ฟิวเวลา 20.00 น. ห้างสรรพสินค้า ธนาคาร ร้านค้า สถาบันต่างๆ ถูกเผาทำลายกันเป็นว่าเล่น ผมก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมคนเหล่านั้นจึงรู้สึกสนุกสนานเมื่อสามารถเผาทำลายบ้านเมืองของประเทศตัวเองได้? ปล้นทรัพย์ เผาเมือง ทำลายทรัพย์สินสาธารณะ ทำร้ายร่างกายผู้อื่น เขาจะเคยคิดกันบ้างไหมว่า ถ้านั่นคือบ้านของคุณ ครอบครัวของคุณ เขาจะรู้สึกอย่างไร? ภาพของปั๊มน้ำมันที่ชินตา แออัดไปด้วยรถจำนวนมากจนต้องต่อคิวยาวออกมาถึงถนน สีหน้าของผู้คนจำนวนมากที่ยืนรอรถประจำทางที่ป้าย บ่งบอกถึงความรู้สึกอันไม่ปลอดภัยในชีวิตของพ...