AMPMIE Blog - แอมมี่, ampmie152

ไดอารีที่รัก... สวัสดีวันมาฆบูชา ขอบคุณที่เช้าวันนี้มีโอกาสได้นั่งเขียนเรื่องราวเพื่อสะท้อนความคิดตัวเองอีกครั้ง เรายังคงอยู่ในแผนของการปรับเปลี่ยนชีวิตการทำงานและเกษียณให้ได้อย่างที่ต้องการ ขอบคุณตัวเองที่รู้จักอดทนได้มากกว่าที่ตัวเองคิด ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา เราพยายามปรับเปลี่ยนมุมมองบางอย่าง อย่างน้อยก็พอช่วยบรรเทาความทรมานในการดำรงชีวิตไปได้บ้าง เมื่อมีสติ ก็จงกลับมาที่แผนการของเรา  ถ้าเราไม่หมดความอดทนเสียก่อน เราก็จะเข้าใกล้เป้าหมายเราทีละนิด ทีละก้าว แน่นอนว่าเราไม่เคยหยุดคิดหรอก ยังคงหาโอกาสเรื่อยๆที่จะไปถึงเป้าหมายให้เร็วขึ้น และยังคงหาทาง optimize ตัวเป้าหมายเองให้ขยับเข้ามาถึงเร็วขึ้นอีกด้วย ฟังดูดีใช่ไหมล่ะ? แต่เบื้องหลังนี่มันเหมือนเรากำลังทดลองหลายๆอย่างในชีวิตโดยเอา "เวลา" เป็นสิ่งเดิมพันเลย สิ่งหนึ่งที่ช่วยเราได้มากๆ คือเรารู้สึกขอบคุณตัวเองที่รู้จัก Bitcoin มันไม่ใช่แค่เรื่องสินทรัพย์และการลงทุน แต่ทำให้เราตาสว่างจากระบบ Fiat ที่อยู่กับเรามาทั้งชีวิต เราอาจจะไม่ได้สามารถเปลี่ยนทุกอย่างได้ดั่งใจแบบหน้ามือเป็นหลังมือ จากดำเป็นขาวในทันที แต่ทุกครั้งที่เราได้ข...

ไดอารีที่รัก... ใกล้จะสิ้นปีอีกแล้ว นั่งทำงานจนจะสิ้นปีอีกเช่นเคย เป็นปีที่ค่อนข้างจะผิดหวังในหลายๆเรื่อง แต่มองย้อนไปก็มีสิ่งที่ทำสำเร็จใหม่ๆแบบซุ่มๆอยู่เหมือนกัน อย่างที่รู้กัน ความสำเร็จมันคือแค่ยอดเขาน้ำแข็งที่ใครๆมองเห็นกัน แต่ความล้มเหลวเรานี่ถาโถมกองอยู่ใต้น้ำเพียบเลย ถึงเราจะมีเป้าหมายที่ชัดเจนมากๆแล้ว แต่การจะไปให้ถึง checkpoint แต่ละจุดนี่มันก็ไม่เคยง่ายเลย การทำงาน 2 อาชีพ ที่ต้องใช้ความรับผิดชอบและ pro-active ตัวเองแบบสุดๆ  แถมโชคชะตาก็ยังเล่นตลกส่งให้มาอยู่กับสภาพแวดล้อมที่ toxic สุดๆ  ก็ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน แต่ก็ต้องอดทนต่อไป หวังว่าปีหน้าแรงโน้มถ่วงจะเหวี่ยงเราให้แรงกว่านี้ แรงจนให้มันหลุดจากวงโคจรเดิมเสียที จะมาวันไหนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่มีอะไรก็ต้องใส่สุดไปก่อน ถึงแรงเราจะน้อยนิด  แต่ก็หวังว่าถ้าวันที่มันจะมา เราก็จะหวดให้เต็มข้อไปเลยเหมือนกัน สวัสดีปีใหม่ 2025 ล่วงหน้านะทุกคน. ampmie152 http://ampmie152.blogspot.com

 ไดอารีที่รัก... พอเราเข้าสู่โหมดโฟกัสกับการเก็บเงินเกษียณ ก็ต้องยอมรับว่าเรายอมแลกอะไรออกไปเยอะพอสมควร การจัดสรรเงินเก็บแบบรัดกุมถูกดำเนินไปด้วยความอดทนและตัดใจในหลายๆอย่างที่ไม่จำเป็นออกไป หรืออะไรที่จำเป็นแต่ลดได้ ก็ต้องพยายามลด แต่ในความเป็นจริงเรามักจะพบโซนเทาๆของการใช้จ่ายเพื่อให้ชีวิตมีคุณค่าที่จะดำเนินไปอย่างมีจุดหมาย สำหรับเรา หนึ่งในนั้นคืองบค่าใช้จ่ายสำหรับการท่องเที่ยว คำถามที่น่าสนใจคือ เราควรแบ่งสรรปันส่วนงบการท่องเที่ยวระหว่างทางไว้ขนาดไหนดี? คำตอบนี้คงไม่มีถูกผิดและเป็นไปได้หลากหลายตามการให้ความสำคัญของแต่ละคน สำหรับเรา มันก็สำคัญมากนะ แต่ถามว่ามันจำเป็นขนาดไหน ก็ต้องไปเทียบกับงบเกษียณอายุ ค่าใช้จ่ายด้านประกันและการรักษาในอนาคต แต่บางครั้งเราลืมอะไรไปรึเปล่า? เราโฟกัสกับการเก็บเงินแบบเข้มข้นกับค่าใช้จ่ายที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เพื่อให้ชีวิตคงอยู่รอดได้จนกว่าจะตาย แต่เรากลับต้องยอมแลกกับการเอาเงินมาใช้ให้ชีวิตมีความสุขในระหว่างทางจนถึงวันที่จะตายด้วยเช่นกัน เรากลับมาดูในลิสท์ที่เราอยากทำตอนเกษียณอีกครั้ง ว่าเกษียณแล้วอยากทำอะไร? หนึ่งในอันดับต้นๆก็คือการท่องเที่ยวอยู่ดี...

ไดอารีที่รัก... สวัสดีปีใหม่ 2566 ครับ นี่เราคุ้นกับการเขียนปีพ.ศ.ใหม่แล้วหรือยังหนอ? ปีพ.ศ.นี้ยังมีใครเขียน blog อยู่หรือเปล่า? (ที่ไม่ใช่รีวิวสินค้าอย่างเดียว) ... เวลาช่างผ่านไปเร็วเสมอ เวลาไม่เคยรอวันที่เราไม่เผลอ อย่าไปไล่ตามความเห็นใครอื่นให้มากเลย แค่เฝ้าดูสิ่งที่วิ่งเข้ามาและผ่านไปเหมือนเคย เลือกและลงมือทำในสิ่งที่เหมาะกับตัวเอง อย่าได้กังวลว่าจะมีใครมาข่มเหง ไม่ได้สำคัญใดๆที่จะให้ใครมาเชื่อ ไม่ได้ข้องเกี่ยวใดๆกับความเป็นไปของจักรวาล ก็ไม่เห็นต้องกังวล.  ampmie152 http://ampmie152.blogspot.com

ไดอารีที่รัก... พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ฉันต้องต่อสู้กับอะไรอยู่บ้าง พวกเขาไม่รู้หรอกว่า สารเคมีในสมองของฉันแปลกไปจากคนทั่วไปอย่างไร พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ฉันจะอยู่รอดในชีวิตประจำวันอย่างไร พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ความปกตินั้นโชคดีเพียงใด เพราะมันก็แค่โอกาส 1 ใน 7 แสน ที่ไม่ได้เกิดกับคุณ ... ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ว่าใต้ภูเขาน้ำแข็งนั้นลึกเพียงใด เพราะมันไม่มีประโยชน์อันใดที่จะต้องมาสนใจ ลืมมันไปเถอะ ถ้าอยากจะเรียกร้องให้คนสงสาร ชีวิตจริงไม่มีที่ว่างให้คนที่ร้องไห้อ่อนแอ ดีแค่ไหนแล้ว ที่ฉันชินกับการเล่นตลกของโชคชะตา เพราะฉันคิดว่าจะแข็งแกร่งด้วยตัวเอง ... มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร หากพวกเขาจะตัดสินฉันจากสิ่งที่เห็น เพราะนั่นคือทั้งหมดที่พวกเขาสามารถจะเข้าใจ ชีวิตไม่ได้ถูกนิยามมาพร้อมความยุติธรรม โชคดีนะ ที่ฉันเลิกเรียกร้องมันมานานมากแล้ว ลืมมันไปเสียเถอะ พวกที่บอกว่าเข้าใจ พวกเขาใช้มันเพื่อเป็นข้ออ้างของความคาดหวังอะไรสักอย่างจากฉันเท่านั้นเอง ปลุกตัวเองทุกวันในตอนเช้า แค่ไสหัวออกไป แล้วใช้ชีวิตซะอย่างที่อยากเป็น ampmie152 http://ampmie152.blogspot.com

ไดอารีที่รัก... เป็นอีกหนึ่งวันที่ได้เห็นผลสำเร็จจากความพยายามและทุ่มเทมาโดยตลอด นี่ทำให้เห็นว่า บางครั้ง ความสำเร็จนั้นอาจไปยืนรอเราที่วันสุดท้ายของการแข่งขัน รู้สึกดี...ที่ไม่คิดจะถอดใจ เราค่อยข้างมั่นใจว่า เราใช้เวลากับการค้นคว้าและปรับปรุงมากกว่าค่าเฉลี่ยของคนทั่วไป และสิ่งเหล่านั้นก็ได้ตอบแทนแล้วในวันนี้ โชคชะตาก็อาจจะช่วยหนุนนำเราอีกแรง ต้องขอบคุณตัวเองจริงๆ ที่พยายามได้เต็มที่อย่างที่ตั้งใจ เจอกันซีซั่นหน้า ;) ampmie152 http://ampmie152.blogspot.com

ไดอารีที่รัก... อันที่จริงแล้ว สมัยเรียนมหาลัยนั้น ผมเป็นคนที่ขี้เกียจเรียนพอสมควรเลยครับ ส่วนหนึ่งอาจเพราะช่วงนั้นรู้สึกว่าตัวเองสนุกกับการใช้ชีวิตในมหาลัยมากกว่าการเรียนในห้อง อยากทำกิจกรรม อยากออกค่าย อยากเที่ยว อยากเล่นเกมส์กับเพื่อน อยากเล่นดนตรี ความอยากในการเรียนจริงๆเลยเป็นเรื่องรองลงไปมากๆ โดยเฉพาะช่วงปี 1-2 ที่วิชาเรียนนั้นยังไม่โฟกัสกับสิ่งที่อยากรู้เท่าที่ควร ... พอตอนปี 3-4 ผมเริ่มโฟกัสกับการเรียนมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว  เริ่มกินนอนในห้องโปรเจค  มีหอพักไว้เก็บของและอาบน้ำอย่างเดียว ถึงอย่างนั้นแล้ว ผมก็ยังไม่ค่อยชอบเข้าเรียนอยู่ดี ที่บอกว่าโฟกัสมากขึ้นน่าจะเป็นเรื่องของการทำงานหรือโปรเจคในแต่ละวิชาเรียนมากกว่า บางทีนี่ก็เป็นจุดเปลี่ยนที่บอกอะไรตัวเองได้หลายอย่าง ผมพบว่าตัวเองไม่ชอบเรียนหนังสือแบบเน้นๆลงลึกๆ แต่ชอบที่จะลงมือทำงานมากกว่า และพอติดปัญหา สุดท้ายมันก็จะผลักดันให้เราไปเรียนเอง เพราะถ้ายังโง่อยู่จะไปต่อไม่ได้ ... ผมไม่แน่ใจว่าคนอื่นจะเป็นแบบผมบ้างรึเปล่า แต่พอโตขึ้นมาใช้ชีวิตกับการทำงานจริง เรากลับอยากมีเวลาเรียนนู่นเรี...

ไดอารีที่รัก... เคยคิดไหมครับว่าตัวเองมีทักษะอะไรที่น่าภูมิใจบ้าง? ผมไม่ได้กำลังหมายถึงสิ่งที่ตัวเองเก่งหรือทำได้ดีนะครับ ความเก่งหรือความเชี่ยวชาญอาจไม่ใช่ประเด็นสำคัญเท่าไหร่ ใจจริงแล้วมีบางอย่างที่ผมรู้สึกโชคดีและภูมิใจที่ทำเป็น ทักษะที่เกิดจากความชอบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่เราเรียนรู้ด้วยตนเอง มักสร้างความสุขให้ผมได้เสมอ หรืออย่างน้อย มันอาจเรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้นั่นก็ถือว่าใช้ได้แล้ว ... ผมโชคดีที่พอเล่นดนตรีได้บ้างนิดหน่อย มันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่ทำให้รู้สึกมีคุณค่า ต้องขอบคุณพี่ชายและคุณพ่อของผมที่สนับสนุนให้ไปเรียนกีตาร์ตอนเด็กๆ ผมภูมิใจที่เพื่อนๆยังคงแวะเวียนมาถามเรื่องเล่นดนตรีและอยากฟังผมเล่นกีตาร์ในวงเหล้าเหมือนสมัยก่อน ผมดีใจที่พอทำอาหารทานเองได้บ้าง ต้องขอบคุณคุณแม่ที่ให้โอกาสผมเป็นลูกมือในครัวสมัยเด็กๆ ผมภูมิใจที่ยังพอทำอาหารให้คนอื่นกินในยามจำเป็นได้ (เช่น ปลากระป๋องผัดไข่ตอนไปออกค่ายบนดอย หรือกะหล่ำปลีทอดน้ำปลาสำหรับกับแกล้มเบียร์ตอนตีสอง) ผมรู้สึกขอบคุณวันที่ผิดหวังในอดีต ที่กลายเป็นแรงผลักดันให้ศึกษาการลงทุนอย่า...

ไดอารีที่รัก... ผมเป็นคนที่ไม่เห็นด้วยกับคำว่า "คนดี" หรือ "คนเลว" ในใจมาตลอดครับ ถึงแม้ว่าจะถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กก็ตาม ยิ่งโตขึ้น ยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นการนิยามที่เหยียดและแบ่งแยกความเป็นมนุษย์ที่ผมไม่ค่อยเห็นด้วย และยิ่งโตขึ้นก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คนดีอย่างที่คิดว่าจะต้องเป็น ... ใน 1 คนที่ผมชื่นชม ไม่ว่าจะดารา นักร้อง กวี นักแสดง นักเขียน นักกีฬา หรือแม้แต่นักการเมือง ก็คือ 1 คน ...ที่เท่ากับ 1 คนที่เป็นผม ก็คือ 1 คน ...ที่เท่ากับ 1 คนที่เป็นคุณ เราต่างมีสิ่งที่ชอบ ความเชื่อ ค่านิยม การกระทำ และมุมมองในทุกเรื่องที่เชื่อว่าเป็นของเราเอง ซึ่งมันอาจจะตรงหรือไม่ตรงกับผู้อื่น และมันอาจจะตรงกันมาก ตรงกันบางส่วน ตรงกันแค่เสี้ยวเดียว หรือมันอาจไม่ตรงกันเลย ไม่ตรงกันเล็กน้อย หรือเพียงเศษเล็กๆที่เรารู้สึกขัดแย้ง นี่คือความสวยงามของความแตกต่าง และมันเป็นเหตุผลที่ทำให้มนุษย์น่าสนใจ ... หากผมบอกว่าผมเห็นด้วยกับความคิด(หรือการกระทำ)สัก 1 เรื่อง นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะเห็นด้วยกับทุกเรื่องของ 1 คน แต่เวลาเจอคนที่เราเห็นด้วยกับความคิด(หรือการกระทำ)...

ไดอารีที่รัก... ปีนี้เป็นปีแรกในรอบหลายๆปีที่ผมไม่ได้กินเจในช่วงเทศกาลครับ เหตุผลสั้นๆง่ายๅก็คือ ผมขี้เกียจ ครับ ส่วนถ้าย้อนไปถามถึงเหตุผลว่าทำไมต้องกินเจในช่วงเทศกาลกินเจ ผมก็ตอบสั้นๆแค่ว่า มันน่าสนใจที่จะลองอะไรสักช่วงในรอบปีเท่านั้นเอง ... เหตุผลนั้นก็คล้ายๆกับสิ่งที่ผมเคยตอบคำถามพวก... ทำไมผมเริ่มเล่นเบส?  ทำไมผมต้องงดเหล้าทุกเข้าพรรษา?  ทำไมผมยังต้องยกมือไหว้ศาลทั้งที่ไม่อินกับเรื่องสิ่งลี้ลับ?  ทำไมผมถึงชอบฟัง jazz มากที่สุด ทั้งที่ไม่มีศิลปินในดวงใจเท่ากับแนว rock? ... เวลาเราดีเบทเรื่องของคนอื่น เรามักจะเตรียมชุดตรรกะของเรามาอย่างดี แต่พอเป็นเรื่องตัวเอง...ก็ช่างแม่งไปบ้างเถอะว่ะ สุดท้ายผมก็คิดได้ว่า "เฮ้...เราดัดจริตเพื่อนิยามในสิ่งที่เราอยากทำอยู่เรื่อยๆอยู่ดีนี่หว่า" หลายคนมีเหตุผลที่ตัวเองเชื่อ เพื่อสนับสนุนความคิดของตนเอง ผมก็เป็นเช่นนั้นครับ แต่ถ้าเมื่อไหร่เราพยายามจะยัดเยียดเหตุผลที่เราเชื่อให้คนอื่น  ความยุ่งยากทางความรู้สึกจะเริ่มตามมาทันที ซึ่งหลายครั้ง...ก็เป็นผมเองที่ชอบความยุ่งยากเหล่านั้น แต่พอแก่ตัวขึ้น ชีวิตผมเริ่มจะไม่ชอบความยุ่งยากเหล่านั้นเ...

ไดอารีที่รัก... วันนี้ผมตื่นแต่เช้ากว่าปกติ  นอกจากการตื่นมาเชียร์ทีมแพคเกอร์สหรือดูซุปเปอร์โบวล์แล้ว การตื่นเช้านั้นไม่ใช่ความถนัดของผมเอาเสียเลย  ความตั้งใจของผมวันนี้ คือการทดลองขึ้นรถเมล์ไปที่ทำงานแห่งใหม่ครับ ปกติแล้ววิธีที่ง่ายและเร็วที่สุด คือการขึ้น bts แล้วนั่งวินมอเตอร์ไซค์ต่อ ซึ่งใช้เวลาทั้งหมดราว 40-45 นาที แต่ค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง เนื่องจากผมต้องขึ้น bts จากส่วนต่อขยาย หากคิดเป็นราคาต่อเที่ยวของตั๋ว 30 วัน จะอยู่ที่ 25+10= 35 บาท ส่วนค่าวินฯก็สูงถึง 30 บาท รวมเป็น 65 บาท นี่จึงเป็นที่มาของการตื่นให้เช้ากว่าปกติ 30 นาที เพื่อที่จะออกมารอรถเมล์ที่ป้าย ผมยืนรออยู่ราว 10 นาที การเฝ้ารอก็สิ้นสุดลง ภาพรถเมล์ไม่มีแอร์สีครีมแดงจอดเลยป้ายทำให้ผมและผู้คนอีกจำนวนไม่น้อยต้องออกแรงวิ่งตามกันเล็กน้อย ผมเหลือบไปเห็นว่าคันนี้เป็นรถเมล์ฟรีจากภาษีประชาชน ถึงไม่เห็นก็พอเดาได้เพราะรถจะแน่นมาก ต้องยืนเกือบตลอดการเดินทาง รู้สึกตัวอีกทีคนขี้ร้อนอย่างผมก็เหงื่อท่วมเสียแล้ว โชคดีที่ช่วงใกล้ถึงที่ทำงานคนลงไปเยอะจึงได้นั่งบ้าง การได้ที่นั่งริมหน้าต่า...

ไดอารีที่รัก... ศุกร์ที่ 26 มิถุนายน 2558 เมื่อแสงอาทิตย์วิ่งออกไปพ้นระยะของท้องฟ้า ความไม่สบายใจของฉันก็ยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ ยังมีคนที่พูดพล่ามราวกับว่าเขารู้เรื่องไปหมดเสียทุกอย่าง จับแพะชนแกะแล้วทำให้คน "เชื่อ" ฉันไม่โทษอะไรหรอก เพราะนั่นอาจเป็นสิ่งเดียวที่เขาถนัด ถึงวันนี้ มันอาจเลยจุดที่เกินเยียวยาแล้ว ฉันเคยเหน็ดเหนื่อยกับการพยายามทำความเข้าใจ และบอกให้คนรอบข้างฉันรู้ว่า "ความจริง" มันเป็นอย่างไร? แต่ดูเหมือนว่าชุดความคิดที่ถูก "ฝัง" ไว้ในหัวพวกเขามันน่าเศร้าใจเสียเหลือเกิน ตรรกกะแบบสองมาตรฐาน ถูกเอามาใช้เพื่อสำเร็จความใคร่ทางศีลธรรม เชื่อไหมล่ะ...ว่าก่อนหน้านี้ฉันก็เคยคิดแบบพวกคุณ จงมองให้ลึกลงไปในรายละเอียด จงมองข้ามความเกลียดชังที่ถูกยุยง จงมองลงไปถึงแก่นในความเป็นมนุษย์ วันที่ฉันตาสว่าง ฉันไม่เคยคาดหวังให้ใครต้องเจ็บปวด ฉันจึงพยายามรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับทุกคน สิ่งที่ต้องสัญญากับตัวเองก่อน คือ ฉันจะไม่เกลียดใครเพียงเพราะความคิดเห็นบางเรื่อง ฉันเคารพในความเป็น "เพื่อนมนุษย์" ของคุณทุกคน และมันจะไม่มีวันถูกเปลี่...

ไดอารีที่รัก... อีก 2-3 เดือนข้างหน้า ผมคงจะไปทำงานอะไรสักอย่างหนึ่ง ที่ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร น่าตื่นเต้นดีนะครับ แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้ ... ท่ามกลางเสียงท้วงติงแห่งความสงสัยทั้งจากภายในและภายนอก หลายครั้งผมก็แอบคิดถึงสิ่งที่เราจะทำ... เขาเรียกว่า "หาเรื่องใส่ตัว" หรือเปล่า? ผมเคยพูดกับตัวเองว่า "นอกจากเรื่องการลงทุนแล้ว ผมไม่ชอบคอนเซอร์เวทีฟใดๆอีกเลย" ดูเหมือนมันจะชัดเจนขึ้น เมื่อผมออกอาการว่าจะอยู่ใน comfort zone ได้อีกไม่นาน เมื่อรู้สึกว่าโอเคแล้ว รับมือได้แล้ว ชินแล้ว ผมก็เริ่มมองหาเรื่องมาใส่ตัว เพื่อเขย่าให้ผมต้องดิ้นอีกครั้ง ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันจะดีขึ้น หรือก็งั้นๆ หรืออาจจะแย่ลง อย่าถามและอย่าคาดหวังอะไรกับผมเลย เพราะผมเองก็ไม่อาจล่วงรู้ รู้แต่ว่า...ต้องเริ่ม ต้องทำ และต้องลุย ผมพร้อมจะเป็นคนล้มเหลว(อีกครั้ง)แล้วครับ นรก...ได้โปรดรับน้องผมแค่พอหอมปากหอมคอ อย่างน้อย...ให้เหลือลมหายใจให้พาร่างกลับมานั่งพักได้บ้าง เพราะอย่างน้อย...ก็เป็นคนล้มเหลว ที่ไม่ต้องมานั่งเสียดายเวลาและโอกาส. ampmie152. http://ampmie152...

ไดอารีที่รัก... เมื่อฉันยืนอยู่ท่ามกลาง "คนดี" ฉันเห็นผู้คนโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงคนกลุ่มหนึ่ง คือทุกสิ่งในหัวของพวกเขามี แต่ความจริง กลายเป็นสิ่งที่พวกเขาหนี ฉันแทบสำรอกผัดกะหล่ำปลี ...ที่ฉันทานเมื่อเช้าออกมาหน้าทีวี ... โบราณเขาว่า กรุงศรีฯไม่สิ้น "คนดี" ก็ยัดเยียดฝังรากลึกนับร้อยปี ก็มีเพียงเสียงสาปแช่ง สะใจเมื่อเห็นมนุษย์ทุบตี ก็ดัดจริต เพราะเราคือเมืองพุทธเหมือนเช่นทุกที ก็ยัดเยียด จำแนกคนกันด้วยสี ก็เอาเถอะ ...ที่ฉันจะขอเป็นคนไม่ดี ... จงส่งเสียงออกไปเถิด ...เสียงแห่งเสรี แม้ในยามที่ถูกปิดปากด้วย "คนดี" แม้ในยามที่ถูกละเมิดในนาม "ความดี" แม้ในยามที่ศักดิ์ศรีของมนุษย์ถูกย่ำยี แม้ในวันสุดท้ายของฉันจะใกล้เข้ามาทุกที แม้ในยามที่ร่างกายของฉันถูกฉีกจนไม่มีชิ้นดี ... เพื่อนยากเอ๋ย อย่ากลัว ว่าจะมีชีวิตอยู่อีกกี่ปี เพราะความจริงนั้นพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี ว่าอาวุธที่พวกเขามี ...ไม่เคยฆ่าให้พวกเราตาย... ...แด่ทุกจิตวิญญาณที่กำลังต่อสู้กับความสิ้นหวัง :) ampmie152. http://ampmie152.blogspot.com

ไดอารีที่รัก... บรรยากาศของการเฉลิมฉลองปีใหม่ดูจะยังไม่ผ่านพ้นไปในเมืองนี้ นี่เป็นครั้งแรกในรอบ 3 ปี ที่ผมอยู่ในกรุงเทพฯตลอดช่วงหยุดยาวปีใหม่ นี่คือช่วงเวลาสำหรับการพักผ่อนที่แท้จริง ผมใช้เวลาหลักๆหมดไปกับการนอนอ่านหนังสือ ตรวจสอบสถานะการลงทุนประจำปี สำรองข้อมูลที่สำคัญ ซ้อมเปียโนกับเพลงที่ชอบ ดูรายการทำอาหารทั้งวัน ซื้อของกินหรือของสดมาลองทำอาหารที่ปกติไม่เคยทำ ... พอพูดถึงการเปลี่ยนถ่ายของเวลา จากปีเก่าสู่ปีใหม่ ผู้คนมากมายต่างรำลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจากปีที่ผ่านมา ทั้งเรื่องสุขหรือทุกข์ ที่ไหลผ่านชีวิตไปในปีหนึ่ง แต่เรื่องที่ผ่านไปเหล่านั้นไม่ใช่เพียงผ่านมาแล้วผ่านไป สายลมของทุกเรื่องราว ทิ้งบทเรียนไว้ให้กับหนึ่งชีวิตเสมอ ... สำหรับเป้าหมายประจำปีใหม่ น่าจะกำลังผุดขึ้นในหัวของหลายคน ณ เวลานี้ สำหรับผมแล้ว ไม่รู้สึกว่ามีอะไรใหม่ที่จะต้องตั้งเป้าในเชิงรุก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะไม่พัฒนาอะไรตนเองเลย ในทางกลับกัน ผมรู้สึกอยากตั้งเป้าหมายในเชิงรับมากกว่า ภาพที่จะอธิบายสิ่งที่อยู่ในหัวอาจไม่ชัดเจนเท่าที่ควร แต่ผมพยายามจะมองว่า อะไรที่เราทำอยู่ก่อนแล้วมันค่อนข้างเ...

ไดอารีที่รัก... วันอังคารที่ 18 พฤศจิกายน 2557 ปลุกตัวเองขึ้นไปทำงานเช่นเคย ก้าวแรกที่เดินพ้นหลังคา ผมปะทะเข้ากับแรงลม ทว่าคราวนี้ไม่ใช่ลมที่หน้าตาเหมือนเมื่อวันก่อนหรือวันไหนๆ ผมรู้สึกเอะใจแต่เท้ายังไม่หยุดเดิน ... ลองเดินให้เร็วขึ้นเพื่อเพิ่มการรับรู้ถึงแรงปะทะนั้น "ได้เวลาแล้วหรือ?" ผมกลับมาเดินด้วยความเร็วปกติ "ในที่สุดแกก็กลับมา...ลมแห่งฤดูหนาว" ...ฤดูและนิสัย ที่ใครเขามักจะมองข้ามไปดังเช่นบทกวีของพี่ตุลย์ ... เราคนเมือง...ยังคงดำเนินชีวิตประจำวันต่อไปโดยไม่สนใจการเปลี่ยนแปลงของฤดูมากเท่าไหร่ เพียงรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลง แล้วก้มหน้าก้มตาดำเนินชีวิตต่อไป ผมซ้อนวินมอเตอร์ไซด์ฝ่าควันรถบรรทุกไปทำงานเช่นทุกวัน การเคลื่อนไหวที่เร็วพอๆกับเมื่อวาน แต่วันนี้รู้สึกเย็นกว่าเมื่อวาน "ขอโทษทีนะ...ที่ฉันเป็นคนทำงานในเมืองแออัด ชื่อเสียงของแกจะมาช้ากว่าที่อื่นเสมอแหละ อย่าน้อยใจไปเลย" ... ลมหนาวจะมาหรือไม่...ผมก็ยังคงขึ้นรถไฟฟ้าที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำแบบทุกวัน ลมหนาวจะมาจากทิศไหน...ผมก็ยังนั่งอยู่ในตึกเหลี่ยมๆไม่ให้ผมได้รับรู้อยู่ทุกวัน ...

ไดอารีที่รัก... "โลกแห่งความฝัน แม่งช่างห่างไกลกับโลกความจริงเหลือเกิน" ...ผมพยายามมองออกไปให้ไกล ...ไกลสุดขอบฟ้า เห็นเขาชอบใช้คำนี้กันก็ดูเท่ห์ดี ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันคือตรงไหนอยู่ดี ... เคยเป็นกันบ้างไหมครับ? เวลาพูดถึงความฝันเราจะรู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที มากไปกว่านั้น บทสนทนากับกลุ่มเพื่อนสนิทยิ่งเป็นตัวเร่งที่ดีในการผลิตรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ ที่ไม่ต้องกังวลว่าจะดังแค่ไหน และจะต้องสิ้นสุดเมื่อไหร่ ถึงมันจะเป็นความฝันที่ดูบ้าๆบอๆ ความฝัน...ที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงได้ยังไง ความฝัน...ที่พวกเราเล่ามันออกมาได้เป็นฉากๆโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดนาน และความฝัน...ที่กลับไปคิดถึงทีไร ก็แอบอมยิ้มให้มันอีกเช่นเคย ... มีคนมากมาย และผมว่ามันเยอะพอแล้ว และพวกเราก็รู้กันมากพอแล้ว ที่คอยพร่ำบอกว่า... "ทำให้ความฝันนั้นเป็นจริงให้ได้สิ" "สู้ๆ" "ลงมือทำซะสิ" "ตั้งเป้าหมายแล้วเดินไปให้ถึงสิ" "ทำวันนี้ให้ดีที่สุดสิ" ขอเถอะครับ ...ขอเวลาให้พวกเราได้ใช้เวลากับกลุ่มเพื่อนสนิท ในการถกเถียงเรื่องความฝันกันแบบอันลิมิต ขอสั...

Any poor performances in this year are my own responsibilities. Any great performances in this year are all my lucks. It must be a long run to turn out my way. Not too far, to make me sway.

ไดอารีที่รัก... หากแม้กลางวันไม่เคยเปลี่ยน สิ่งที่หมุนเวียนยังคงไม่จาง ฉันนั่งรอจนฟ้าสาง แต่กลางคืนที่เลือนลางยังไม่หายไป เวลาของท้องฟ้าไม่เคยเท่าเทียม ใครจะรู้ล่ะ?...ถึงสิ่งที่ฉันตระเตรียม ฉันเคยสงสัย...  ความทุ่มเทสูญหายเช่นไร? หรือเพียงยังไม่ถึงเวลาของมัน หรือเพียงไม่เป็นดั่งจินตนาการอันคับแคบของฉัน หรือเพียงไม่ปรากฎในจำนวนวัน หรือเพียงฉัน กับความลำพัง ในบทเรียน.  ampmie152. http://ampmie152.blogspot.com/

ไดอารีที่รัก... วันนี้ วันจันทร์ที่ 1 เมษายน 2556 ...จุดเริ่มต้นของเดือนเมษายน นอกจากวันนี้จะเป็นวันเริ่มต้นการทำงานของสัปดาห์ (หรือที่มนุษย์เงินเดือนหลายคนเปรียบดั่งยาขมกลืนยากเม็ดใหญ่) วันนี้ยังเป็นก้าวแรกสู่เดือนที่คนไทยคิดถึงอยู่สองสิ่ง  คือ อากาศ(โคตร)ร้อน และสงกรานต์ … ผมนึกถึงคำว่า อากาศร้อน หรือ "ช่วงซัมเมอร์" ทำให้ผมคิดต่อว่า... นอกจากวันนี้จะเป็นตัวแทนของการปิดเทอมสำหรับนักเรียนไทย วันนี้ยังเป็นจุดเริ่มต้นฤดูกาลแห่งการเรียนพิเศษแบบเอาเป็นเอาตายของนักเรียนม.ปลาย และอีกไม่กี่ปี นักเรียนเหล่านั้นก็จะใช้วันนี้เป็นจุดเริ่มต้นของการฝึกงานเช่นกัน … ผมนึกถึงคำว่า "ทำงาน" ทำให้ผมคิดต่อว่า... นอกจากวันนี้จะเป็นวันที่นักศึกษาเริ่มต้นฝึกงานแล้ว ย้อนไปเมื่อ 1 ปีก่อน วันนี้ยังเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมเริ่มทำงานให้ Orcsoft และ KCS ถือเป็นหนึ่งปีที่ผมได้เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นมากมาย กับการทำงานลำดับที่ 4 ในชีวิตการทำงานของผม เพราะไม่เคยมีที่ใดที่ผมทำงานแล้ว สบาย ผมเจอกับงานที่หนักและยุ่งมาทั้งชีวิต และมันก็คงเป็นเช่นนี้ต่อไป ...