153
ไดอารีที่รัก...
พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ฉันต้องต่อสู้กับอะไรอยู่บ้าง
พวกเขาไม่รู้หรอกว่า สารเคมีในสมองของฉันแปลกไปจากคนทั่วไปอย่างไร
พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ฉันจะอยู่รอดในชีวิตประจำวันอย่างไร
พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ความปกตินั้นโชคดีเพียงใด
เพราะมันก็แค่โอกาส 1 ใน 7 แสน ที่ไม่ได้เกิดกับคุณ
...
ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ว่าใต้ภูเขาน้ำแข็งนั้นลึกเพียงใด
เพราะมันไม่มีประโยชน์อันใดที่จะต้องมาสนใจ
ลืมมันไปเถอะ ถ้าอยากจะเรียกร้องให้คนสงสาร
ชีวิตจริงไม่มีที่ว่างให้คนที่ร้องไห้อ่อนแอ
ดีแค่ไหนแล้ว ที่ฉันชินกับการเล่นตลกของโชคชะตา
เพราะฉันคิดว่าจะแข็งแกร่งด้วยตัวเอง
...
มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร หากพวกเขาจะตัดสินฉันจากสิ่งที่เห็น
เพราะนั่นคือทั้งหมดที่พวกเขาสามารถจะเข้าใจ
ชีวิตไม่ได้ถูกนิยามมาพร้อมความยุติธรรม
โชคดีนะ ที่ฉันเลิกเรียกร้องมันมานานมากแล้ว
ลืมมันไปเสียเถอะ พวกที่บอกว่าเข้าใจ
พวกเขาใช้มันเพื่อเป็นข้ออ้างของความคาดหวังอะไรสักอย่างจากฉันเท่านั้นเอง
ปลุกตัวเองทุกวันในตอนเช้า
แค่ไสหัวออกไป
แล้วใช้ชีวิตซะอย่างที่อยากเป็น
ampmie152
http://ampmie152.blogspot.com
พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ฉันต้องต่อสู้กับอะไรอยู่บ้าง
พวกเขาไม่รู้หรอกว่า สารเคมีในสมองของฉันแปลกไปจากคนทั่วไปอย่างไร
พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ฉันจะอยู่รอดในชีวิตประจำวันอย่างไร
พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ความปกตินั้นโชคดีเพียงใด
เพราะมันก็แค่โอกาส 1 ใน 7 แสน ที่ไม่ได้เกิดกับคุณ
...
ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ว่าใต้ภูเขาน้ำแข็งนั้นลึกเพียงใด
เพราะมันไม่มีประโยชน์อันใดที่จะต้องมาสนใจ
ลืมมันไปเถอะ ถ้าอยากจะเรียกร้องให้คนสงสาร
ชีวิตจริงไม่มีที่ว่างให้คนที่ร้องไห้อ่อนแอ
ดีแค่ไหนแล้ว ที่ฉันชินกับการเล่นตลกของโชคชะตา
เพราะฉันคิดว่าจะแข็งแกร่งด้วยตัวเอง
...
มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร หากพวกเขาจะตัดสินฉันจากสิ่งที่เห็น
เพราะนั่นคือทั้งหมดที่พวกเขาสามารถจะเข้าใจ
ชีวิตไม่ได้ถูกนิยามมาพร้อมความยุติธรรม
โชคดีนะ ที่ฉันเลิกเรียกร้องมันมานานมากแล้ว
ลืมมันไปเสียเถอะ พวกที่บอกว่าเข้าใจ
พวกเขาใช้มันเพื่อเป็นข้ออ้างของความคาดหวังอะไรสักอย่างจากฉันเท่านั้นเอง
ปลุกตัวเองทุกวันในตอนเช้า
แค่ไสหัวออกไป
แล้วใช้ชีวิตซะอย่างที่อยากเป็น
ampmie152
http://ampmie152.blogspot.com
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น