150

ไดอารีที่รัก...

เคยคิดไหมครับว่าตัวเองมีทักษะอะไรที่น่าภูมิใจบ้าง?

ผมไม่ได้กำลังหมายถึงสิ่งที่ตัวเองเก่งหรือทำได้ดีนะครับ

ความเก่งหรือความเชี่ยวชาญอาจไม่ใช่ประเด็นสำคัญเท่าไหร่

ใจจริงแล้วมีบางอย่างที่ผมรู้สึกโชคดีและภูมิใจที่ทำเป็น

ทักษะที่เกิดจากความชอบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่เราเรียนรู้ด้วยตนเอง มักสร้างความสุขให้ผมได้เสมอ

หรืออย่างน้อย มันอาจเรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้นั่นก็ถือว่าใช้ได้แล้ว

...

ผมโชคดีที่พอเล่นดนตรีได้บ้างนิดหน่อย มันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่ทำให้รู้สึกมีคุณค่า

ต้องขอบคุณพี่ชายและคุณพ่อของผมที่สนับสนุนให้ไปเรียนกีตาร์ตอนเด็กๆ

ผมภูมิใจที่เพื่อนๆยังคงแวะเวียนมาถามเรื่องเล่นดนตรีและอยากฟังผมเล่นกีตาร์ในวงเหล้าเหมือนสมัยก่อน

ผมดีใจที่พอทำอาหารทานเองได้บ้าง ต้องขอบคุณคุณแม่ที่ให้โอกาสผมเป็นลูกมือในครัวสมัยเด็กๆ

ผมภูมิใจที่ยังพอทำอาหารให้คนอื่นกินในยามจำเป็นได้ (เช่น ปลากระป๋องผัดไข่ตอนไปออกค่ายบนดอย หรือกะหล่ำปลีทอดน้ำปลาสำหรับกับแกล้มเบียร์ตอนตีสอง)

ผมรู้สึกขอบคุณวันที่ผิดหวังในอดีต ที่กลายเป็นแรงผลักดันให้ศึกษาการลงทุนอย่างเต็มที่

ขอบคุณจารย์เนียงที่ช่วยให้ผมเริ่มต้นได้แบบมาถูกทาง

ผมภูมิใจที่อย่างน้อยก็ช่วยแนะนำคนรอบข้างให้เข้าใจเรื่องความยั่งยืนของกำไรและความเสี่ยงมากขึ้น

ผมอาจจะไม่เก่งอะไรสักอย่างเลย แต่ยังคงรักที่จะทำและแบ่งปันมุมมองสิ่งเหล่านี้ให้กับผู้อื่นเสมอ

...

ผมเคยรู้สึกว่า ถ้าเราพัฒนาทักษะที่มีอยู่ให้เก่งขึ้น จนสามารถสร้างสรรค์ผลงานที่ดีขึ้นได้

เราก็จะมีความสุขมากขึ้นด้วย

จากนั้นผมก็พยายามที่จะพัฒนาหลายสิ่งหลายอย่างอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อชีวิตผมดำเนินไปเรื่อยๆ ก็พบว่ามันไม่ได้ง่ายอะไรขนาดนั้น

บททดสอบที่ยากขึ้นถูกโยนเข้ามาให้เราเรื่อยๆ

พอท้อจากอย่างหนึ่ง ก็หันไปเอาดีอีกอย่างหนึ่ง

แล้วมันก็หมุนเวียนกันไปจนครบรอบ

รู้สึกตัวอีกทีมันก็ดูดเวลาและพลังงานเราไปมากเสียแล้ว

จากนั้นมาผมก็เริ่ม focus ทีละอย่างมากขึ้น ก็พบว่ามันทำให้ผมไปได้เร็วขึ้น

แล้วปัญหาถัดไปก็โผล่ขึ้นมาในหัวผมว่า

"...ก็เราไม่ได้มีความสุขที่จะทำให้มันเก่งนี่หว่า?"

เมื่อไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ผมก็ได้ตระหนักว่าบางครั้งผมก็ยอมแลกความสุขไปเพื่อการ focus ที่มากขึ้น

...

สิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้คือ focus + แบ่งระดับความจริงจัง + ตั้งเป้าหมายทีละนิดแบบไม่ยากเกินไป

ผมพบว่าสมการนี้เริ่มจะโอเคกับตัวเองมากขึ้น

เพราะมันช่วย balance ความคาดหวังกับผลงานที่ออกมา และยังทำให้มีระดับความสุขที่น่าพอใจ

อย่างไรก็ตาม นี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะยึดติดเสมอไป

มุมมองและประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้นอาจทำให้วิธีการจัดการเหล่านี้ถูกเปลี่ยนให้เข้ากับช่วงชีวิตของเราได้เสมอ

แต่เป้าหมายระยะยาวของผมก็ยังคงไม่เปลี่ยนไป นั่นคือการใช้ทักษะที่เรามีมาช่วยสร้างให้สังคมดีขึ้น

เวลาได้ลองใส่พลังงานเข้าไปในบางไอเดียที่เกิดขึ้นใหม่ในหัว ทำให้ผมรู้สึกสนุกที่จะลงมือทำเสมอๆครับ.

ampmie152