151

ไดอารีที่รัก...

อันที่จริงแล้ว สมัยเรียนมหาลัยนั้น ผมเป็นคนที่ขี้เกียจเรียนพอสมควรเลยครับ

ส่วนหนึ่งอาจเพราะช่วงนั้นรู้สึกว่าตัวเองสนุกกับการใช้ชีวิตในมหาลัยมากกว่าการเรียนในห้อง

อยากทำกิจกรรม อยากออกค่าย อยากเที่ยว อยากเล่นเกมส์กับเพื่อน อยากเล่นดนตรี

ความอยากในการเรียนจริงๆเลยเป็นเรื่องรองลงไปมากๆ โดยเฉพาะช่วงปี 1-2 ที่วิชาเรียนนั้นยังไม่โฟกัสกับสิ่งที่อยากรู้เท่าที่ควร

...

พอตอนปี 3-4 ผมเริ่มโฟกัสกับการเรียนมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว 

เริ่มกินนอนในห้องโปรเจค มีหอพักไว้เก็บของและอาบน้ำอย่างเดียว

ถึงอย่างนั้นแล้ว ผมก็ยังไม่ค่อยชอบเข้าเรียนอยู่ดี

ที่บอกว่าโฟกัสมากขึ้นน่าจะเป็นเรื่องของการทำงานหรือโปรเจคในแต่ละวิชาเรียนมากกว่า

บางทีนี่ก็เป็นจุดเปลี่ยนที่บอกอะไรตัวเองได้หลายอย่าง

ผมพบว่าตัวเองไม่ชอบเรียนหนังสือแบบเน้นๆลงลึกๆ แต่ชอบที่จะลงมือทำงานมากกว่า

และพอติดปัญหา สุดท้ายมันก็จะผลักดันให้เราไปเรียนเอง เพราะถ้ายังโง่อยู่จะไปต่อไม่ได้

...

ผมไม่แน่ใจว่าคนอื่นจะเป็นแบบผมบ้างรึเปล่า

แต่พอโตขึ้นมาใช้ชีวิตกับการทำงานจริง เรากลับอยากมีเวลาเรียนนู่นเรียนนี่เพิ่มขึ้น

เพราะโลกไม่ได้หยุดนิ่ง ความรู้ใหม่ๆเกิดขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเราอยากเก่ง อยากฉวยโอกาสที่คนส่วนมากมองไม่เห็น ก็ต้องพัฒนาตัวเองขึ้นอีกเรื่อยๆ

แต่กลายเป็นว่าเวลาและภาระในวัยทำงานนี้ไม่เอื้อให้เราเรียนอะไรจริงๆจังๆได้ง่ายแล้วสิ

ผมไม่ได้จะบอกว่าผมเสียดายเวลาในสมัยเรียนมหาลัย อันที่จริงมันคุ้มค่ามากๆ

แค่ยังคงอิจฉาเด็กรุ่นนี้ที่กำลังเรียนมหาลัย ที่มีเวลาและอิสระเหลือเฟือที่จะศึกษาเล่าเรียนแบบไม่ต้องมีภาระหน้าที่มารบกวนเท่าตอนจบออกมาทำงาน

...

ฉะนั้นถ้าคุณกำลังเรียนมหาลัยอยู่ จงใช้โอกาสนี้ให้คุ้มค่าเถอะครับ
จงเป็น "นักศึกษา" ให้คุ้มกับความเป็นนักศึกษา
เรียนให้หนัก เล่นให้หนัก ค้นหาสิ่งที่ตัวเองชอบและทำได้ดี

สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมยังมีความสุขในการทำงานทุกวันนี้คือการที่บริษัทเปิดโอกาสให้เราได้เรียนรู้เพิ่มเติม ผ่านทั้งการเข้าร่วมงานสัมมนา, trainning และ workshop ต่างๆ

ผมคิดว่าองค์กรที่ลงทุนกับการพัฒนาคน ถือเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมมากครับ.

ampmie152