146

ไดอารีที่รัก...

ศุกร์ที่ 26 มิถุนายน 2558
เมื่อแสงอาทิตย์วิ่งออกไปพ้นระยะของท้องฟ้า
ความไม่สบายใจของฉันก็ยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ

ยังมีคนที่พูดพล่ามราวกับว่าเขารู้เรื่องไปหมดเสียทุกอย่าง
จับแพะชนแกะแล้วทำให้คน "เชื่อ"
ฉันไม่โทษอะไรหรอก เพราะนั่นอาจเป็นสิ่งเดียวที่เขาถนัด

ถึงวันนี้ มันอาจเลยจุดที่เกินเยียวยาแล้ว
ฉันเคยเหน็ดเหนื่อยกับการพยายามทำความเข้าใจ
และบอกให้คนรอบข้างฉันรู้ว่า "ความจริง" มันเป็นอย่างไร?

แต่ดูเหมือนว่าชุดความคิดที่ถูก "ฝัง" ไว้ในหัวพวกเขามันน่าเศร้าใจเสียเหลือเกิน
ตรรกกะแบบสองมาตรฐาน ถูกเอามาใช้เพื่อสำเร็จความใคร่ทางศีลธรรม
เชื่อไหมล่ะ...ว่าก่อนหน้านี้ฉันก็เคยคิดแบบพวกคุณ

จงมองให้ลึกลงไปในรายละเอียด
จงมองข้ามความเกลียดชังที่ถูกยุยง
จงมองลงไปถึงแก่นในความเป็นมนุษย์

วันที่ฉันตาสว่าง ฉันไม่เคยคาดหวังให้ใครต้องเจ็บปวด
ฉันจึงพยายามรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับทุกคน
สิ่งที่ต้องสัญญากับตัวเองก่อน คือ ฉันจะไม่เกลียดใครเพียงเพราะความคิดเห็นบางเรื่อง

ฉันเคารพในความเป็น "เพื่อนมนุษย์" ของคุณทุกคน
และมันจะไม่มีวันถูกเปลี่ยนไป.

และฉันก็แอบคาดหวังว่าพวกเขาจะสัญญากับตัวเองได้เช่นกัน

...

น่าเสียดายนัก ที่ส่วนใหญ่พวกเขาทำตามสัญญาไม่ได้
มันทำให้ฉันต้องปรับตัวในการใช้ชีวิตอยู่พอสมควร

และในที่สุดค่ำวันนี้มันก็กระตุ้นความละอายใจในตัวฉันออกมาแทบหมดเปลือก...

"ใช่แล้วครับ...ผมคือคนขี้ขลาดและเห็นแก่ตัวที่สุด."

แต่อย่างน้อย..."แสงสว่างของวันใหม่"
ก็คงจะทำให้ฉันตายตาหลับสนิทพอ.

ampmie152.
http://ampmie152.blogspot.com