148
ไดอารีที่รัก...
ปีนี้เป็นปีแรกในรอบหลายๆปีที่ผมไม่ได้กินเจในช่วงเทศกาลครับ
เหตุผลสั้นๆง่ายๅก็คือ ผมขี้เกียจ ครับ
ส่วนถ้าย้อนไปถามถึงเหตุผลว่าทำไมต้องกินเจในช่วงเทศกาลกินเจ
ผมก็ตอบสั้นๆแค่ว่า มันน่าสนใจที่จะลองอะไรสักช่วงในรอบปีเท่านั้นเอง
...
เหตุผลนั้นก็คล้ายๆกับสิ่งที่ผมเคยตอบคำถามพวก...
ทำไมผมเริ่มเล่นเบส?
ทำไมผมต้องงดเหล้าทุกเข้าพรรษา?
ทำไมผมยังต้องยกมือไหว้ศาลทั้งที่ไม่อินกับเรื่องสิ่งลี้ลับ?
ทำไมผมถึงชอบฟัง jazz มากที่สุด ทั้งที่ไม่มีศิลปินในดวงใจเท่ากับแนว rock?
...
เวลาเราดีเบทเรื่องของคนอื่น เรามักจะเตรียมชุดตรรกะของเรามาอย่างดี
แต่พอเป็นเรื่องตัวเอง...ก็ช่างแม่งไปบ้างเถอะว่ะ
สุดท้ายผมก็คิดได้ว่า "เฮ้...เราดัดจริตเพื่อนิยามในสิ่งที่เราอยากทำอยู่เรื่อยๆอยู่ดีนี่หว่า"
หลายคนมีเหตุผลที่ตัวเองเชื่อ เพื่อสนับสนุนความคิดของตนเอง
ผมก็เป็นเช่นนั้นครับ
แต่ถ้าเมื่อไหร่เราพยายามจะยัดเยียดเหตุผลที่เราเชื่อให้คนอื่น
ความยุ่งยากทางความรู้สึกจะเริ่มตามมาทันที
ซึ่งหลายครั้ง...ก็เป็นผมเองที่ชอบความยุ่งยากเหล่านั้น
แต่พอแก่ตัวขึ้น ชีวิตผมเริ่มจะไม่ชอบความยุ่งยากเหล่านั้นเท่าไหร่
คงเพราะผมอาจจะยุ่งอยู่กับการให้เวลาเพื่อการลงรายละเอียดของชีวิตตัวเองมากขึ้นล่ะมั้ง
...
เราแค่เฉือนแนวคิดที่เราสนใจจากหลายๆความคิด เพื่อมาสร้างเป็นตัวเรา
เราอาจจะไม่เห็นด้วยกับความคิดนั้นทั้งก้อน เราก็แค่เฉือนแต่สิ่งที่เราชอบออกมา
เรียบง่าย...เหมือนการขโมยชิ้นสตรอเบอร์รี่บนหน้าเค้กทั้งที่เราไม่ชอบกินเค้ก
ดังนั้น...ก็ปล่อยพวกเขาตัดสินไปอย่างที่พวกเขาถนัดเถอะ
เพราะนั่นอาจเป็นสิ่งที่พวกเขาทำได้ดีที่สุดในชีวิตแล้วจริงๆ
สู้ๆนะจ๊ะนะ.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น