148

ไดอารีที่รัก...

ปีนี้เป็นปีแรกในรอบหลายๆปีที่ผมไม่ได้กินเจในช่วงเทศกาลครับ

เหตุผลสั้นๆง่ายๅก็คือ ผมขี้เกียจ ครับ

ส่วนถ้าย้อนไปถามถึงเหตุผลว่าทำไมต้องกินเจในช่วงเทศกาลกินเจ

ผมก็ตอบสั้นๆแค่ว่า มันน่าสนใจที่จะลองอะไรสักช่วงในรอบปีเท่านั้นเอง

...

เหตุผลนั้นก็คล้ายๆกับสิ่งที่ผมเคยตอบคำถามพวก...

ทำไมผมเริ่มเล่นเบส? 

ทำไมผมต้องงดเหล้าทุกเข้าพรรษา? 

ทำไมผมยังต้องยกมือไหว้ศาลทั้งที่ไม่อินกับเรื่องสิ่งลี้ลับ? 

ทำไมผมถึงชอบฟัง jazz มากที่สุด ทั้งที่ไม่มีศิลปินในดวงใจเท่ากับแนว rock?

...

เวลาเราดีเบทเรื่องของคนอื่น เรามักจะเตรียมชุดตรรกะของเรามาอย่างดี

แต่พอเป็นเรื่องตัวเอง...ก็ช่างแม่งไปบ้างเถอะว่ะ

สุดท้ายผมก็คิดได้ว่า "เฮ้...เราดัดจริตเพื่อนิยามในสิ่งที่เราอยากทำอยู่เรื่อยๆอยู่ดีนี่หว่า"

หลายคนมีเหตุผลที่ตัวเองเชื่อ เพื่อสนับสนุนความคิดของตนเอง

ผมก็เป็นเช่นนั้นครับ

แต่ถ้าเมื่อไหร่เราพยายามจะยัดเยียดเหตุผลที่เราเชื่อให้คนอื่น 

ความยุ่งยากทางความรู้สึกจะเริ่มตามมาทันที

ซึ่งหลายครั้ง...ก็เป็นผมเองที่ชอบความยุ่งยากเหล่านั้น

แต่พอแก่ตัวขึ้น ชีวิตผมเริ่มจะไม่ชอบความยุ่งยากเหล่านั้นเท่าไหร่ 

คงเพราะผมอาจจะยุ่งอยู่กับการให้เวลาเพื่อการลงรายละเอียดของชีวิตตัวเองมากขึ้นล่ะมั้ง

...

เราแค่เฉือนแนวคิดที่เราสนใจจากหลายๆความคิด เพื่อมาสร้างเป็นตัวเรา

เราอาจจะไม่เห็นด้วยกับความคิดนั้นทั้งก้อน เราก็แค่เฉือนแต่สิ่งที่เราชอบออกมา

เรียบง่าย...เหมือนการขโมยชิ้นสตรอเบอร์รี่บนหน้าเค้กทั้งที่เราไม่ชอบกินเค้ก

ดังนั้น...ก็ปล่อยพวกเขาตัดสินไปอย่างที่พวกเขาถนัดเถอะ

เพราะนั่นอาจเป็นสิ่งที่พวกเขาทำได้ดีที่สุดในชีวิตแล้วจริงๆ

สู้ๆนะจ๊ะนะ.