139
ไดอารีที่รัก...
หากแม้กลางวันไม่เคยเปลี่ยน
สิ่งที่หมุนเวียนยังคงไม่จาง
ฉันนั่งรอจนฟ้าสาง
แต่กลางคืนที่เลือนลางยังไม่หายไป
เวลาของท้องฟ้าไม่เคยเท่าเทียม
ใครจะรู้ล่ะ?...ถึงสิ่งที่ฉันตระเตรียม
ฉันเคยสงสัย...
ความทุ่มเทสูญหายเช่นไร?
หรือเพียงยังไม่ถึงเวลาของมัน
หรือเพียงไม่เป็นดั่งจินตนาการอันคับแคบของฉัน
หรือเพียงไม่ปรากฎในจำนวนวัน
หรือเพียงฉัน กับความลำพัง ในบทเรียน.
http://ampmie152.blogspot.com/
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น