139
ไดอารีที่รัก... หากแม้กลางวันไม่เคยเปลี่ยน สิ่งที่หมุนเวียนยังคงไม่จาง ฉันนั่งรอจนฟ้าสาง แต่กลางคืนที่เลือนลางยังไม่หายไป เวลาของท้องฟ้าไม่เคยเท่าเทียม ใครจะรู้ล่ะ?...ถึงสิ่งที่ฉันตระเตรียม ฉันเคยสงสัย... ความทุ่มเทสูญหายเช่นไร? หรือเพียงยังไม่ถึงเวลาของมัน หรือเพียงไม่เป็นดั่งจินตนาการอันคับแคบของฉัน หรือเพียงไม่ปรากฎในจำนวนวัน หรือเพียงฉัน กับความลำพัง ในบทเรียน. ampmie152. http://ampmie152.blogspot.com/