ไดอารีที่รัก... เมื่อฉันยืนอยู่ท่ามกลาง "คนดี" ฉันเห็นผู้คนโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงคนกลุ่มหนึ่ง คือทุกสิ่งในหัวของพวกเขามี แต่ความจริง กลายเป็นสิ่งที่พวกเขาหนี ฉันแทบสำรอกผัดกะหล่ำปลี ...ที่ฉันทานเมื่อเช้าออกมาหน้าทีวี ... โบราณเขาว่า กรุงศรีฯไม่สิ้น "คนดี" ก็ยัดเยียดฝังรากลึกนับร้อยปี ก็มีเพียงเสียงสาปแช่ง สะใจเมื่อเห็นมนุษย์ทุบตี ก็ดัดจริต เพราะเราคือเมืองพุทธเหมือนเช่นทุกที ก็ยัดเยียด จำแนกคนกันด้วยสี ก็เอาเถอะ ...ที่ฉันจะขอเป็นคนไม่ดี ... จงส่งเสียงออกไปเถิด ...เสียงแห่งเสรี แม้ในยามที่ถูกปิดปากด้วย "คนดี" แม้ในยามที่ถูกละเมิดในนาม "ความดี" แม้ในยามที่ศักดิ์ศรีของมนุษย์ถูกย่ำยี แม้ในวันสุดท้ายของฉันจะใกล้เข้ามาทุกที แม้ในยามที่ร่างกายของฉันถูกฉีกจนไม่มีชิ้นดี ... เพื่อนยากเอ๋ย อย่ากลัว ว่าจะมีชีวิตอยู่อีกกี่ปี เพราะความจริงนั้นพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี ว่าอาวุธที่พวกเขามี ...ไม่เคยฆ่าให้พวกเราตาย... ...แด่ทุกจิตวิญญาณที่กำลังต่อสู้กับความสิ้นหวัง :) ampmie152. http://ampmie152.blogspot.com