153
ไดอารีที่รัก... พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ฉันต้องต่อสู้กับอะไรอยู่บ้าง พวกเขาไม่รู้หรอกว่า สารเคมีในสมองของฉันแปลกไปจากคนทั่วไปอย่างไร พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ฉันจะอยู่รอดในชีวิตประจำวันอย่างไร พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ความปกตินั้นโชคดีเพียงใด เพราะมันก็แค่โอกาส 1 ใน 7 แสน ที่ไม่ได้เกิดกับคุณ ... ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ว่าใต้ภูเขาน้ำแข็งนั้นลึกเพียงใด เพราะมันไม่มีประโยชน์อันใดที่จะต้องมาสนใจ ลืมมันไปเถอะ ถ้าอยากจะเรียกร้องให้คนสงสาร ชีวิตจริงไม่มีที่ว่างให้คนที่ร้องไห้อ่อนแอ ดีแค่ไหนแล้ว ที่ฉันชินกับการเล่นตลกของโชคชะตา เพราะฉันคิดว่าจะแข็งแกร่งด้วยตัวเอง ... มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร หากพวกเขาจะตัดสินฉันจากสิ่งที่เห็น เพราะนั่นคือทั้งหมดที่พวกเขาสามารถจะเข้าใจ ชีวิตไม่ได้ถูกนิยามมาพร้อมความยุติธรรม โชคดีนะ ที่ฉันเลิกเรียกร้องมันมานานมากแล้ว ลืมมันไปเสียเถอะ พวกที่บอกว่าเข้าใจ พวกเขาใช้มันเพื่อเป็นข้ออ้างของความคาดหวังอะไรสักอย่างจากฉันเท่านั้นเอง ปลุกตัวเองทุกวันในตอนเช้า แค่ไสหัวออกไป แล้วใช้ชีวิตซะอย่างที่อยากเป็น ampmie152 http://ampmie152.blogspot.com