AMPMIE Blog - แอมมี่, ampmie152

ไดอารี่ที่รัก... ในที่สุดโปรเจคก็จบเสียที โปรเจคเปรียบเสมือนตัวแทนของการจบการศึกษา ถึงแม้ว่ายังจะเหลือสอบอีกตัวหนึ่งก็ตาม ... ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมทุ่มเทเวลากับโปรเจคของผมมากพอสมควร บางครั้งมันก็มากเกินไปจนเบียดเบียนเวลาในการทำอย่างอื่น และหลายครั้ง แม้เวลามันจะไม่เบียดเบียนกัน แต่การที่ยังรู้สึกว่าโปรเจคยังไม่เสร็จ ก็ทำให้ไม่มีเรี่ยวแรงทั้งกายและใจที่จะไปทำอย่างอื่นเช่นกัน อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมายนัก เมื่อเราโตขึ้น เราก็รู้จักแบ่งเวลาและจัดการมันได้อย่างเป็นระบบมากกว่าแต่ก่อน สำหรับผมแล้ว ชีวิตปี 4 นี้ดูสมดุลและเรียบง่ายที่สุดแล้ว ผมยังมีเวลาที่จะออกกำลังกายในแต่ละสัปดาห์ได้มากกว่าปีอื่นๆ มีเวลาหนีไปเที่ยวปายระหว่างภาคเรียน มีเวลาซ้อมดนตรีกับเพื่อนๆสมัยมัธยมปลาย รวมถึงมีเวลาที่จะศึกษาและทำความเข้าใจชีวิตใครสักคน :) ... สิ่งสำคัญที่คนมักมองข้ามเมื่อเวลาทำงานหนัก ก็หนีไม่พ้นเรื่องสุขภาพ ช่วงนี้ผมหันมาดูแลสุขภาพมากขึ้น พยายามรักษาเวลาในการออกกำลังกายให้คงที่ และที่สำคัญที่สุดก็คือ เรื่องของการบริโภค มันเริ่มจากแรงบันดาลใจที่เห็นเด็กๆที่กินเจ กินมังสวิรัติแล้วสุขภาพแข็งแรง...

ผมหยิบหนังสือเล่มเล็กๆสีแดงที่นอนอยู่เบาะหลังรถของคุณพ่อผม เมื่อได้อ่านชื่อของหนังสือแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะพลิกดูสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างใน "การอุทิศบุญที่ได้ผล" - พระอาจารย์เกษม อาจิณณสีโล ... "เบิกบุญอุทิศได้มากยิ่งดี เป็นร้อยเป็นพันเป็นหมื่นรอบโน่น ได้น้อยดีน้อย ได้มากดีมาก ใครเจอเหตุการณ์ไม่ดีในชีวิต ก็ลองเอาไปปฏิบัติไม่ยากอะไร ท่านทั้งหลายลองเอาไปปฏิบัติดู ไม่ลองไม่รู้ เหมือนมีคนเอาผลไม้มาให้เราชิมว่าหวาน เราไม่ชิมจะรู้ได้อย่างไรว่าหวาน?" ... คำพูดบทนี้ถูกตีพิมพ์บนหน้าแรกของหนังสือ ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยความสนใจตลอดทั้งเล่ม เมื่ออ่านจบแล้วก็ลองนำไปปฏิบัติดู แล้วอะไรๆก็ดีขึ้นอย่างที่เราตั้งใจ ผมจึงกำลังเขียนบทความนี้ เพื่อที่จะสรุปใจความสำคัญจากหนังสือเล่มนี้ หากท่านผู้อ่านเห็นว่าดี ก็อย่าลืมที่จะเผยแพร่ให้คนรอบข้างของท่านด้วย ... เราเคยได้ยินคำสอนมาตั้งแต่เด็กๆ เรื่องของกฎแห่งกรรม "ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว" หลายคนที่ทำดี มักจะท้อ เพราะผลของความดีนั้นไม่ปรากฎดั่งที่ใจต้องการ ก็เลยไปเหมารวมว่า "ทำดีแล้วไม่เห็นจะได้ดีเลย" อย่าเพิ่งน้อยใจไปเลย อย่าลืมว...