131.1
ไดอารีที่รัก... ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ความคิดถึงและอารมณ์ที่ฉันสร้างขึ้น มันถูกส่งผ่านไปด้วยคลื่นความถี่ใด? การรอคอยนั้นสิ้นสุดลง ฉันได้พบกับสิ่งที่มีค่านั้นอีกครั้ง ดีใจจนอยากจะร้องไห้ คือนิยามของมัน เท่านี้เองแหละ ที่ฉันต้องการ มันคืออีกล้านล้านกำลังใจที่เกิดขึ้นในใจฉัน เท่านั้นเองแหละ ที่ฉันเฝ้าคอย มันคือยางลบก้อนใหญ่ที่สุด ที่ลบล้างความเศร้าทั้งหลายที่เคยมีไปจนหมด เมื่อสายธารไหลมาอีกครั้ง ชีวิตนั้นก็กลับมาสวยงาม และมันจะงอกงามอย่างยั่งยืน ถ้าวันนี้ฉันนอนแล้วฝันดี ฉันขอปฏิเสธเสียดีกว่า เพราะแม้แต่ฝันที่ดีที่สุดของฉัน ก็เทียบไม่ได้เลย กับความจริงในตอนนี้. ampmie152. http://ampmie152.blogspot.com/