131
ไดอารีที่รัก...
เมื่อสุดท้ายแล้วที่คิดว่าฉันจะเข้มแข็ง
คือเวลาเดียวกันกับความโหยหา
อ้อมกอดที่อบอุ่นจากใครคนหนึ่ง
ที่ฉันไม่ได้รับมันมานานมากแล้ว
...นานเหลือเกิน.
ก็ยังดี...ที่ไดอารี่ของฉันยังคงมีพื้นที่ให้กับฉันเสมอมา
พื้นที่ ที่เมื่อไหร่ที่ฉันกลับมา มันก็ยังยิ้มให้ฉันเสมอ
ศัตรูของฉัน อาจเป็นแค่ความเพิกเฉย
แต่เมื่อมองไปหารากของมันทีไรก็ทำให้ฉันยิ่งเข่าอ่อน
มาวันนี้ฉันสงสารตัวเองอย่างสุดขั้ว
ถึงไม่รู้ว่าขั้วโลกเหนือหนาวแค่ไหน
แต่ฉันก็เชื่อว่ามันคั่วตัวฉันไปนานแล้ว
การเปลี่ยนแปลงยังคงดำเนินต่อไป
เสียงย่องของมันแผ่วเบา
เบาเกินกว่าที่ใครสักคนจะได้ยิน
และหากไม่ใส่ใจ ก็จะไม่มีวันได้ยิน
สามเดือนแล้ว สี่เดือนแล้ว
ฉันยังคงหายใจ
ทำทุกวันให้ดีกว่าเมื่อวาน
ด้วยความคาดหวังว่าสักวันมันจะกลับมาดีเหมือนเก่า
บทเรียนที่ฉันได้คือ
อย่าคาดหวังอะไรจากวันเก่าๆอีกเลย
ชินชาไปกับการล้มลุก
นอนฝันถึงบวกสิบและตื่นมารับลบร้อย
รู้ดีว่าเรี่ยวแรงเริ่มจะเหลือน้อย
แต่ฉันนี่แหละ...ที่จะพิสูจน์ให้ดู
ก็ให้มันรู้ไปสิ
อย่างมากชีวิตก็แค่ถูกถีบส่งให้ไปตายอย่างโดดเดี่ยว
...เหมือนอย่างที่เคยเป็นมา
อย่างน้อยน่ะหรือ?
อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า ฉันสามารถเป็นคนที่ดีได้มากกว่าที่ฉันคิดมากๆ
และมันคงน่าเสียดายจริงๆนะ
ที่ไม่มีใครเห็นคุณค่าของมันเลย
น่าเสียดายจริงๆ.
ทุกอย่างนั้นย่อมมีเวลาของมัน
เมื่อเวลานั้นหมดลง
ก็น่าเสียดายจริงๆ
ที่คุณจะย้อนมันกลับคืนไม่ได้แล้ว
น่าเสียดายจริงๆ.
ampmie152.
http://ampmie152.blogspot.com/
เมื่อสุดท้ายแล้วที่คิดว่าฉันจะเข้มแข็ง
คือเวลาเดียวกันกับความโหยหา
อ้อมกอดที่อบอุ่นจากใครคนหนึ่ง
ที่ฉันไม่ได้รับมันมานานมากแล้ว
...นานเหลือเกิน.
ก็ยังดี...ที่ไดอารี่ของฉันยังคงมีพื้นที่ให้กับฉันเสมอมา
พื้นที่ ที่เมื่อไหร่ที่ฉันกลับมา มันก็ยังยิ้มให้ฉันเสมอ
ศัตรูของฉัน อาจเป็นแค่ความเพิกเฉย
แต่เมื่อมองไปหารากของมันทีไรก็ทำให้ฉันยิ่งเข่าอ่อน
มาวันนี้ฉันสงสารตัวเองอย่างสุดขั้ว
ถึงไม่รู้ว่าขั้วโลกเหนือหนาวแค่ไหน
แต่ฉันก็เชื่อว่ามันคั่วตัวฉันไปนานแล้ว
การเปลี่ยนแปลงยังคงดำเนินต่อไป
เสียงย่องของมันแผ่วเบา
เบาเกินกว่าที่ใครสักคนจะได้ยิน
และหากไม่ใส่ใจ ก็จะไม่มีวันได้ยิน
สามเดือนแล้ว สี่เดือนแล้ว
ฉันยังคงหายใจ
ทำทุกวันให้ดีกว่าเมื่อวาน
ด้วยความคาดหวังว่าสักวันมันจะกลับมาดีเหมือนเก่า
บทเรียนที่ฉันได้คือ
อย่าคาดหวังอะไรจากวันเก่าๆอีกเลย
ชินชาไปกับการล้มลุก
นอนฝันถึงบวกสิบและตื่นมารับลบร้อย
รู้ดีว่าเรี่ยวแรงเริ่มจะเหลือน้อย
แต่ฉันนี่แหละ...ที่จะพิสูจน์ให้ดู
ก็ให้มันรู้ไปสิ
อย่างมากชีวิตก็แค่ถูกถีบส่งให้ไปตายอย่างโดดเดี่ยว
...เหมือนอย่างที่เคยเป็นมา
อย่างน้อยน่ะหรือ?
อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า ฉันสามารถเป็นคนที่ดีได้มากกว่าที่ฉันคิดมากๆ
และมันคงน่าเสียดายจริงๆนะ
ที่ไม่มีใครเห็นคุณค่าของมันเลย
น่าเสียดายจริงๆ.
ทุกอย่างนั้นย่อมมีเวลาของมัน
เมื่อเวลานั้นหมดลง
ก็น่าเสียดายจริงๆ
ที่คุณจะย้อนมันกลับคืนไม่ได้แล้ว
น่าเสียดายจริงๆ.
ampmie152.
http://ampmie152.blogspot.com/
