142
ไดอารีที่รัก... วันอังคารที่ 18 พฤศจิกายน 2557 ปลุกตัวเองขึ้นไปทำงานเช่นเคย ก้าวแรกที่เดินพ้นหลังคา ผมปะทะเข้ากับแรงลม ทว่าคราวนี้ไม่ใช่ลมที่หน้าตาเหมือนเมื่อวันก่อนหรือวันไหนๆ ผมรู้สึกเอะใจแต่เท้ายังไม่หยุดเดิน ... ลองเดินให้เร็วขึ้นเพื่อเพิ่มการรับรู้ถึงแรงปะทะนั้น "ได้เวลาแล้วหรือ?" ผมกลับมาเดินด้วยความเร็วปกติ "ในที่สุดแกก็กลับมา...ลมแห่งฤดูหนาว" ...ฤดูและนิสัย ที่ใครเขามักจะมองข้ามไปดังเช่นบทกวีของพี่ตุลย์ ... เราคนเมือง...ยังคงดำเนินชีวิตประจำวันต่อไปโดยไม่สนใจการเปลี่ยนแปลงของฤดูมากเท่าไหร่ เพียงรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลง แล้วก้มหน้าก้มตาดำเนินชีวิตต่อไป ผมซ้อนวินมอเตอร์ไซด์ฝ่าควันรถบรรทุกไปทำงานเช่นทุกวัน การเคลื่อนไหวที่เร็วพอๆกับเมื่อวาน แต่วันนี้รู้สึกเย็นกว่าเมื่อวาน "ขอโทษทีนะ...ที่ฉันเป็นคนทำงานในเมืองแออัด ชื่อเสียงของแกจะมาช้ากว่าที่อื่นเสมอแหละ อย่าน้อยใจไปเลย" ... ลมหนาวจะมาหรือไม่...ผมก็ยังคงขึ้นรถไฟฟ้าที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำแบบทุกวัน ลมหนาวจะมาจากทิศไหน...ผมก็ยังนั่งอยู่ในตึกเหลี่ยมๆไม่ให้ผมได้รับรู้อยู่ทุกวัน ...