[LIF001] รอยยิ้มผู้ไม่ง้อดวงตา

หลังจากที่เคยได้ไปสำรวจครั้งหนึ่งด้วยความหมายมั่นว่า
จะไปจัดกิจกรรมให้น้องๆที่นั่น
แต่ด้วยตารางเวลาอันไม่ลงตัวเอาเสียเลย
ทำให้เราต้องหาเวลาไปในช่วงเย็นๆวันธรรมดากันแทน

...

ในที่สุด เมื่อวานนี้ผมและเพื่อนๆก็ได้มีโอกาสไปเป็นอาสาสมัคร
ที่โรงเรียนสอนคนตาบอด แถวๆราชวิถี

ที่นี่มีเด็กนักเรียนตาบอดหรือมีปัญหาทางสายตาตั้งแต่ชั้นอนุบาลไปจนถึงม.ปลาย
มีทั้งเด็กที่อยู่ประจำและไป-กลับ
บางส่วนก็จะเป็นเด็กเรียนร่วม คือไปเรียนตามโรงเรียนทั่วไปร่วมกับคนปกติ

สำหรับในวันธรรมดา
เมื่อน้องๆเลิกเรียนก็จะมีการบ้านมากมาย
เหมือนอย่างที่เราๆเคยเจอกันนี่แหละ
เนื้อหาและหลักสูตรที่เรียนก็จะเหมือนกับคนตาดีทั่วไป ไม่มีความแตกต่าง
ฉะนั้น ตำราเบลล์ที่มีอยู่ย่อมไม่สามารถครอบคลุมได้หมดแน่นอน
และเมื่อต้องใช้ตำราธรรมดาอย่างที่คนตาดีใช้
ก็จำเป็นจะต้องมีผู้มาช่วยอ่าน เขียน อธิบาย ให้กับน้องๆ
ซึ่งแน่นอนว่า ถ้าไม่มีใครมาช่วยเขาทำล่ะก็...
น้องเขาก็โดนอาจารย์ด่าน่ะสิ!

...

พี่ตั้ม เป็นพี่ที่คอยดูแลน้องๆในโรงเรียนนี้ทั้งหมด
ออกมาต้อนรับกลุ่มอาสาสมัครหน้าใหม่อย่างพวกเราอย่างเป็นมิตร
พี่ตั้มบอกว่า
"อย่ามาที่นี่ด้วยความสงสาร แต่จงมาด้วยความเชื่อมั่นว่า พวกเขาจะสามารถยืนหยัดด้วยตนเองได้"
บ่อยครั้งที่เราจะต้องปล่อยให้เขาได้ฝึกคิด และเรียนรู้ด้วยตนเอง
มากกว่าการที่เราจะช่วยเหลือแบบสุดโต่งจนเขาทำอะไรไม่เป็นเลย

ผมได้พบกับน้องปีโป้ เรียนอยู่ชั้นม.4
วันนี้จะให้ผมช่วยทำการบ้านคณิตศาสตร์เรื่อง เซต
ทำให้ผมถึงกับต้องรื้อฟื้นความหลังเป็นการใหญ่เลยทีเดียว
เพราะโจทย์มันยากมาก แถมด้วยโง่วิชานี้เป็นทุนเดิม
(กตัญญูอาจารย์สุดๆ เรียนมาเท่าไหร่ คืนหมดเท่านั้น)

...

ลองนึกดูละกัน เรื่อง เซต มันก็ต้องมีภาพประกอบเป็นโจทย์ส่วนใหญ่
ขนาดเราดูภาพแล้ว ต้องมาคิดตามโจทย์ต่อว่า อะไรยูเนียนอะไร อินเตอร์เซคอะไร ก็พาเรางงได้
แล้วอย่าลืมว่า น้องเขาไม่เคยได้เห็นอย่างที่คุณเห็น
เขาไม่เคยเห็นภาพสี่เหลี่ยมยูนิเวิร์ส และมีวงกลมอยู่ข้างใน

ท้าทายสุดๆครับ ในการที่จะให้น้องได้เห็นภาพอย่างที่เราเห็น
และนี่คือสิ่งสำคัญที่สุดที่ผมได้เรียนรู้คือการอธิบายให้น้องได้ใช้จินตภาพ
วาดภาพขึ้นในหัวในแบบที่เราเห็น
ทุกอย่างต้องดำเนินไปทีละขั้นตอน
ผมจะคอยถามน้องปีโป้อยู่ตลอดว่า ทันไหมๆ???
ถ้าดูเขายังงงๆ ก็ต้องเริ่มกันใหม่

อีกวิธีที่ใช้ได้ผลมากก็คือ การยกตัวอย่างเช่น
ถ้าวงของเซตมันซับซ้อนก็อาจจะยกตัวอย่างว่า
เซต A ให้เป็นสัตว์ 2 ขา นะ เซต B เป็น 4 ขาส่วน U เป็นสิ่งมีชีวิต
อะไรประมาณนั้น

...

นอกจากการสอนและอธิบายที่ตัวผมได้เรียนรู้อย่างมากแล้ว
ผมยังได้สนทนาเรื่องทั่วๆไปกับน้องปีโป้อย่างมากมาย
น้องปีโป้เป็นคนคุยเก่ง มนุษย์สัมพันธ์ดีและชอบชวนคุยในทุกๆเรื่อง
น้องปีโป้เป็นคนที่ทันสมัยมากชอบเล่นคอมพิวเตอร์ เล่นอินเตอร์เนตด้วย
ยังมาถามผมเลยว่า "พี่ใช้ msn เวอร์ชั่น 9 หรือยัง?"
ผมก็เลยถามต่อไปว่า "โห เราใช้แล้วหรอ เป็นไงมีฟีเจอร์อะไรใหม่ๆบ้าง?"
น้องก็เล่ามาเป็นฉากๆเลยจากนั้นก็ยังบ่นให้ฟังไปถึงเรื่อง ดาวน์โหลดโปรแกรมทางอินเตอร์เนต

ลามไปถึงโหลดบิตทอร์เรนท์ซะงั้น !?!

ครั้งหนึ่ง น้องปีโป้พูดขำๆขึ้นมาว่า
"ผมเรียนไฟฟ้ามาแล้วเนี่ย ถ้าจะให้ฆ่าตัวตายโดยใช้ไฟฟ้าพี่ว่าใช้วิธีไหนดีสุด?"
ผมก็งงๆไปสักพัก แล้วบอกว่า "เห้ย เอางั้นเลยหรอ!?"
น้องปีโป้ตอบว่า...

"บ้าน่าพี่ ผมพูดเล่น ผมไม่ทำจริงหรอก...
จะไปฆ่าตัวตายทำไม ใครๆก็รักชีวิตตัวเองกันทั้งนั้น"

...

นอกจากนั้นแล้ว อาจารย์และบุคลากรที่นี่ยังเป็นมิตรกับพวกเรามาก
เราติดฝนอยู่ที่นั่น ก็เลยได้มีโอกาสคุยกับอาจารย์ใหญ่ที่ดูแลด้านอาสาสมัคร
และถูกบังคับให้ไปกินข้าวเหนียว-ลาบหมูในโรงครัวจนได้
นอกจากนี้ท่านก็ยังบังคับให้เราเอาร่มกลับไปด้วย
แล้วครั้งหน้าค่อยเอามาคืน (ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องใช้ เพราะเรียกรถแท็กซี่เข้ามาได้แล้ว)
ประมาณว่า ท่านบังคับจนเราต้องยอมเลยทีเดียว (ฮ่าๆ)

ที่นี่ยังต้องการอาสาสมัครอีกมากที่จะมาช่วยน้องๆทำการบ้าน
ไม่ว่าคุณจะถนัดวิชาอะไร
วิทยาศาสตร์ ภาษาไทย สังคม คณิตศาสตร์ ศิลปะ
ดนตรี กีฬา ภาษาอังกฤษ
หรือจะมาอ่านหนังสือ เล่านิทานให้ฟัง

เพียงสละเวลาช่วงบ่ายๆเย็นๆสักวันหนึ่งของเรา

มาเถิด...เมื่อคุณได้เห็นรอยยิ้มของน้องๆเหล่านั้น...

คุณจะได้รู้ว่า...

คุณค่าของชีวิตคุณนั้นมันหอมหวานขนาดไหน.